Иртә менән гимназияның беренсе һәм икенсе ҡаттағы коридорҙары гөр килеп тора ине инде. Саҡырыуҙа яҙылғанса: “Йәрминкә, йәрминкә! Өҫтәл һый менән тулған!”, - тигәндәй, ысынлап та, бында һығылып торған өҫтәлдәрҙә нимә генә юҡ?! Йәнең теләгән бар ризыҡты ла табырға була ине. Шулай уҡ ҡул эштәре, гөлдәр, миндек, йыуғыс, үрелгән кәрзиндәр һәм башҡа күп-күп әйберҙәр яңы хужалар ҡулына ятты.
Гимназиялағы йәрминкәнән күптәр үҙҙәренә аҙыҡ-түлек, кәрәк-яраҡ алып ҡайтты, ә һатыусылар аҡса эшләне. Гимназияның был эшен хупларға ғына ҡала.